Nowotwory należą do chorób genetycznych, wynikających z nadmiernego namnażania komórek zainicjowanego i promowanego przez różne mutacje. Jest to jedynie początek całego procesu kancerogenezy charakteryzującego się zmianami na etapie komórkowym, genetycznym i epigenetycznym, jak również upośledzeniem wielu funkcji regulatorowych. Złożoność mechanizmów odpowiedzialnych za interakcje między układem odpornościowym a procesem nowotworzenia przyczyniła się do zdefiniowania profili immunologicznych i histologicznych odpowiedzialnych za hamowanie lub zwiększanie odporności przeciwnowotworowej. Zaobserwowano liczne zależności ukształtowane przez cechy samego guza, jak również zależne od genetyki pacjenta, a także czynników zewnętrznych, np. składu flory bakteryjnej jelit, infekcji czy ekspozycji na promieniowanie słoneczne. Równowaga pomiędzy tymi czynnikami stanowi pewną bazę niezbędną do zrozumienia skuteczności odpowiedzi na immunoterapię nowotworów. Spośród licznych mechanizmów wykorzystywanych w terapii szczególną rolę odgrywają transfery limfocytów T, blokady punktów kontrolnych oraz szczepionki neoantygenowe. Dzięki specyficznym cechom ludzkiego układu odpornościowego, np. umiejętności rozpoznawania i eliminacji komórek nowotworowych, adaptacji podczas kancerogenezy czy pamięci immunologicznej, daje on wiele możliwości dla dalszego rozwoju terapii i nadzieję na długoterminową kontrolę nad chorobą.