Mięsaki macicy to rzadkie i agresywne nowotwory kobiecego narządu rozrodczego. Z uwagi na rzadkość występowania, różnorodność histopatologiczną i zróżnicowanie molekularne tych nowotworów optymalny sposób leczenia pozostaje przedmiotem dyskusji. Podstawą leczenia w dalszym ciągu jest zabieg cytoredukcji, natomiast metody leczenia uzupełniającego nadal budzą kontrowersje. Celem pracy było dokonanie oceny cech klinicznych i histopatologicznych oraz zachowania się nowotworów i schematów ich nawracania u pacjentek leczonych w ośrodku o trzecim stopniu referencyjności w okresie obejmującym 7 lat. Analizą retrospektywną objęto łącznie 427 pacjentek leczonych z powodu raka macicy w latach 2007–2014. U 20 pacjentek rozpoznano mięsaka macicy. Mediana wieku wszystkich pacjentek z rozpoznaniem mięsaka macicy wynosiła 50,5 roku [przedział międzykwartylowy 11,5 (43,5–55)]. Mediana wielkości guza u tych pacjentek wynosiła 5,75 cm [przedział międzykwartylowy 4,38 (4,12–8,50)]. W badanej grupie opisano 5 przypadków mięsaka gładkokomórkowego, 10 mięsaka podścieliskowego, 4 niezróżnicowanego mięsaka macicy oraz 1 przypadek gruczolakomięsaka. Pomimo dysponowania ograniczonymi danymi autorzy przedstawili retrospektywny przegląd przypadków obejmujący okres 7 lat. W celu lepszego zrozumienia biologii nowotworów oraz poprawy skuteczności metod leczenia niezbędne są dane z badań prospektywnych i dalsze analizy.

Cel: Celem badania było porównanie skuteczności metod leczenia ciąży w bliźnie po cięciu cesarskim ze szczególnym uwzględnieniem dyskusji dotyczących strategii terapeutycznych w świetle aktualnej literatury. Materiał i metody: Analizą objęto łącznie dane 55 pacjentek z rozpoznaniem ciąży w bliźnie po cięciu cesarskim z 39 dostępnych angielskojęzycznych pełnotekstowych opisów przypadków opublikowanych w latach 2010–2020. Pacjentki leczono z zastosowaniem różnych metod. Ocenie poddano najczęściej stosowane metody leczenia, powikłania oraz niepowodzenia terapeutyczne. Z analizy wykluczono przypadki rozejścia się macicy, pęknięcia macicy, ostrego brzucha, nieprawidłowości łożyska, chorób trofoblastycznych, ciąży bliźniaczej oraz zabiegów ze wskazań nagłych. Wyniki: Łącznie analizą objęto 55 pacjentek (39 opisów przypadków), w tym 24 pacjentki leczone metotreksatem (leczenie ogólnoustrojowe u 14, leczenie ogólnoustrojowe metotreksatem i miejscowe chlorkiem potasu u 9 pacjentek oraz leczenie metotreksatem i mifepristonem u 1 pacjentki). Leczenie operacyjne przeprowadzono u 31 kobiet i obejmowało ono: rozszerzenie i wyłyżeczkowanie próżniowe, laparoskopię, embolizację tętnicy macicznej, laparotomię, histeroskopię, technologię HIFU (zogniskowanej fali ultradźwiękowej o wysokiej częstotliwości), wprowadzenie balonu cewnika obustronnie do tętnic macicznych, obliterację tętnicy doprowadzającej klejem fibrynowym oraz cięcie cesarskie. Dwie ciąże w bliźnie po cięciu cesarskim kontynuowano do 35. tygodnia ciąży, w którym wykonano cięcie cesarskie z histerektomią. Ograniczenia badania: Głównym ograniczeniem badania było oparcie analizy na niepotwierdzonych opisach przypadków i seriach przypadków. Potrzebne są większe badania prospektywne dotyczące serii przypadków, porównujące różne opcje i wyniki leczenia. Kolejnym ograniczeniem, które nie pozwoliło na wyciągnięcie ostatecznych wniosków, był brak jednorodności w odniesieniu do metod pomiarów laboratoryjnych, jakości sprzętu ultrasonograficznego i doświadczenia chirurgów. Wniosek: Podsumowując, pomimo braku ustalonego konsensusu dotyczącego postępowania w przypadku ciąży w bliźnie po cięciu cesarskim w piśmiennictwie, z przeglądu aktualnej literatury wynika, że nie ma rozwiązań uniwersalnych, a zatem uzasadnione jest planowanie leczenia zgodnie z indywidualną charakterystyką pacjentki. Ultrasonografia jest cennym narzędziem w diagnostyce i wyborze metody leczenia. Istotne jest również określenie rodzaju ciąży w bliźnie po cięciu cesarskim przed planowaniem leczenia.

Nowotwory należą do chorób genetycznych, wynikających z nadmiernego namnażania komórek zainicjowanego i promowanego przez różne mutacje. Jest to jedynie początek całego procesu kancerogenezy charakteryzującego się zmianami na etapie komórkowym, genetycznym i epigenetycznym, jak również upośledzeniem wielu funkcji regulatorowych. Złożoność mechanizmów odpowiedzialnych za interakcje między układem odpornościowym a procesem nowotworzenia przyczyniła się do zdefiniowania profili immunologicznych i histologicznych odpowiedzialnych za hamowanie lub zwiększanie odporności przeciwnowotworowej. Zaobserwowano liczne zależności ukształtowane przez cechy samego guza, jak również zależne od genetyki pacjenta, a także czynników zewnętrznych, np. składu flory bakteryjnej jelit, infekcji czy ekspozycji na promieniowanie słoneczne. Równowaga pomiędzy tymi czynnikami stanowi pewną bazę niezbędną do zrozumienia skuteczności odpowiedzi na immunoterapię nowotworów. Spośród licznych mechanizmów wykorzystywanych w terapii szczególną rolę odgrywają transfery limfocytów T, blokady punktów kontrolnych oraz szczepionki neoantygenowe. Dzięki specyficznym cechom ludzkiego układu odpornościowego, np. umiejętności rozpoznawania i eliminacji komórek nowotworowych, adaptacji podczas kancerogenezy czy pamięci immunologicznej, daje on wiele możliwości dla dalszego rozwoju terapii i nadzieję na długoterminową kontrolę nad chorobą.

Wstęp: W związku z coraz większym zainteresowaniem zabiegami powiększania piersi personel medyczny powinien posiadać wiedzę na temat możliwości wystąpienia komplikacji po tego typu operacjach. Ze względu na obserwowaną większą śmiertelność związaną z rakiem piersi wśród pacjentek z implantami piersi jest to grupa wymagająca szczególnej uwagi podczas badań przesiewowych. Rozwinięcie: Badania przesiewowe w kierunku raka piersi powinny być odpowiednio dostosowane do pacjentek z implantami z uwagi na możliwe trudności w wyborze metody obrazowania piersi. Dodatkowe utrudnienia w procesie diagnostycznym mogą wynikać z niektórych komplikacji zabiegu powiększania piersi. Kluczową rolę odgrywają edukacja pacjentek na temat konieczności wykonywania regularnych badań obrazowych oraz samobadania piersi, jak również informowanie przed samą operacją o możliwych odległych skutkach zabiegu, z ryzykiem onkologicznym włącznie. Podsumowanie: Odpowiednia czujność onkologiczna u pacjentek z implantami piersi jest konieczna ze względu na możliwe utrudnienia w obrazowaniu i konieczność dostosowania postępowania diagnostycznego.

Wstęp: Rak szyjki macicy jest trzecim pod względem częstości zachorowań nowotworem u kobiet na świecie. Standardowo stosowaną metodą leczenia tego nowotworu we wczesnym stadium (IA1–IB1) jest radykalna histerektomia. U pacjentek, które chcą zachować płodność, można stosować laparoskopową radykalną trachelektomię. Celem pracy jest przedstawienie serii czterech pacjentek z rakiem szyjki macicy we wczesnym stadium, u których wykonano laparoskopową radykalną trachelektomię oszczędzającą nerwy oraz laparoskopową limfadenektomię miednicy. W pracy opisujemy stosowaną przez nas technikę operacyjną i porównujemy uzyskane wyniki chirurgiczne, onkologiczne i reprodukcyjne z badaniami dostępnymi w literaturze. Materiały i metody: Przeprowadzono retrospektywne badanie przeglądowe obejmujące cztery pacjentki z rakiem szyjki macicy we wczesnym stadium, u których w latach 2016–2018 w Galaxy Care Laparoscopy Institute (Indie) wykonano laparoskopową radykalną trachelektomię oszczędzającą nerwy i laparoskopową limfadenektomię miednicy. Wyniki: Cztery przypadki laparoskopowej radykalnej trachelektomii oszczędzającej nerwy u młodych pacjentek z inwazyjnym rakiem płaskonabłonkowym szyjki macicy w stadium od IA2 do IB1. Czas zabiegu wyniósł 100–150 minut. Okres śród- oraz pooperacyjny przebiegł bez powikłań. W badaniu histopatologicznym potwierdzono rozpoznanie wraz z marginesami wolnymi. Nie odnotowano zmian przerzutowych do węzłów chłonnych miednicy. Przy rutynowej kontroli stwierdzono, że u wszystkich pacjentek wystąpiła menstruacja; nie zgłaszano upośledzenia czynności jelit ani pęcherza moczowego. Wywiad dotyczący życia seksualnego pacjentek w okresie pooperacyjnym nie wykazał dolegliwości związanych z suchością pochwy ani trudności w odbyciu stosunku seksualnego. Trzy pacjentki podjęły próbę zajścia w ciążę, z czego u dwóch kobiet próba ta zakończyła się powodzeniem. Do czasu opracowania publikacji u żadnej pacjentki nie odnotowano nawrotu choroby. Wnioski: Laparoskopowa trachelektomia oszczędzająca nerwy jest preferowaną metodą chirurgiczną u młodych pacjentek z rakiem szyjki macicy we wczesnym stadium, które chcą zachować płodność. Techniki chirurgiczne oszczędzające nerwy zapobiegają pooperacyjnemu upośledzeniu czynności układu moczowego, nieprawidłowościom odbytniczo-odbytowym i problemom w sferze seksualnej.

Wstęp: Endometrioza umiejscowiona w bliźnie po nacięciu krocza (episiotomii) jest niezwykle rzadką jednostką chorobową i częstą przyczyną wątpliwości diagnostycznych. Opis przypadku: W pracy przedstawiono przypadek obrzęku w okolicy krocza z towarzyszącym cyklicznym bólem u pacjentki po porodzie siłami natury, podczas którego wykonano nacięcie krocza. Na podstawie badania metodą rezonansu magnetycznego wysunięto podejrzenie ogniska endometriozy umiejscowionej w bliźnie po episiotomii i ograniczonej do okolicy krocza. Wykonano szerokie wycięcie chirurgiczne zmiany. Wynik badania histopatologicznego potwierdził rozpoznanie. Po przeprowadzonym zabiegu nie odnotowano nawrotu choroby. Wnioski: Rozpoznanie endometriozy w bliźnie po episiotomii należy brać pod uwagę w każdym przypadku pacjentki z nacięciem krocza w wywiadzie, u której występują cykliczne dolegliwości bólowe lub guzowata zmiana w obrębie krocza. Pomocne w diagnostyce może okazać się badanie metodą rezonansu magnetycznego, natomiast najlepszą opcją leczenia pozostaje szerokie wycięcie chirurgiczne zmiany.