Od ponad 20 lat chemioterapia dootrzewnowa (intraperitoneal therapy, IP) stosowana jest w przypadku raka jajnika. Główna strategia tej metody polega na uzyskaniu wyższego lokalnego stężenia cytostatyku w jamie otrzewnej i wydłużonej ekspozycji tkanek na działanie leku. Na podstawie wyników 3 badań klinicznych III fazy, przeprowadzonych od 1996 do 2006 roku, wskazujących na wydłużenie czasu całkowitego przeżycia w chemioterapii dootrzewnowej, Narodowy Instytut Raka w Stanach Zjednoczonych uznał za zasadne stosowanie tej terapii. Kryterium wyboru badanych stanowiło występowanie raka jajnika z optymalną cytoredukcją (≤1 cm resztki raka). Retrospektywne analizy w 2015 roku potwierdziły wydłużenie mediany przeżycia o ponad 10 miesięcy w stosunku do terapii systemowej dożylnej. Obiecujące wyniki uzyskano, stosując hipertermiczną dootrzewnową chemioterapię (heated intraperitoneal chemotherapy, HIPEC) u pacjentek z nawrotowym rakiem jajnika. Od kilku lat wprowadza się również inne terapie dootrzewnowe – podciśnieniową aeorozolem (pressurized intraperitoneal aerosol chemotherapy, PIPAC) oraz hipertermiczną terapię dootrzewnową z dostarczaniem do jamy otrzewnej leków nanometrowych w postaci aerozolu (hyperthermic intracavitary nanoaerosol therapy, HINAT). Są to jednak próby wysoce eksperymentalne, wymagające dalszych badań klinicznych.