Obecne w tkance nowotworowej oraz płynach ustrojowych liczne markery wspomagają wczesną diagnostykę, umożliwiają zarówno podjęcie decyzji o zakwalifikowaniu do grupy o wysokim ryzyku zachorowania, jak i monitorowanie odpowiedzi na zastosowane leczenie, ponadto wskazują na możliwość wystąpienia przerzutów odległych lub wznowy miejscowej. W pracy badano związek pomiędzy wzrostem surowiczych stężeń CYFRA 21-1 i SCC-Ag a zaawansowaniem klinicznym, stopniem histologicznego zróżnicowania oraz czasem przeżycia 89 chorych na raka płaskonabłonkowego szyjki macicy w stopniu klinicznego zaawansowania IB i IIA (wg FIGO). Oceny markerów dokonano przed leczeniem operacyjnym za pomocą immunoenzymatycznych zestawów detekcyjnych. Wyłoniono dwie grupy: I – 31 leczonych (35%) z czasem przeżycia <5 lat i II – 58 (65%) z czasem przeżycia >5 lat. Stężenia CYFRA 21-1 wyższe niż 3,5 ng/ml stwierdzono u 42% chorych. Wzrost SCC-Ag powyżej 1,5 ng/ml wykazano u 48% pacjentek. Nie ujawniono zależności pomiędzy wzrostem stężeń badanych markerów a stopniem zaawansowania klinicznego, jak również zróżnicowaniem histologicznym raka. U chorych, u których stwierdzono niższe od wartości referencyjnych stężenia obu markerów, odnotowano dłuższy czas przeżycia. W grupie leczonych z czasem przeżycia krótszym niż 5 lat wykazano istotny statystycznie wzrost wartości wyjściowych stężeń SCC-Ag (p<0,001). Wyniki badań sugerują, że chore na raka płaskonabłonkowego szyjki macicy we wczesnych stadiach zaawansowania klinicznego, u których przed leczeniem odnotowano podwyższone stężenia CYFRA 21-1 i SCC-Ag, wymagają neoadiuwantowej chemioterapii poprzedzającej leczenie operacyjne.