Krwawienie z jamy macicy u kobiet w okresie okołomenopauzalnym lub pomenopauzalnym jest najczęściej pierwszym objawem rozrostu błony śluzowej trzonu macicy. Komórki nabłonka endometrium cechuje duża wrażliwość na estrogeny. Stymulacja estrogenowa (endo- lub egzogenna) prowadzi do rozrostu prostego endometrium bez atypii, przez rozrost z atypią (stan przedrakowy) do raka endometrioidnego. Punktem krytycznym w diagnostyce histopatologicznej rozrostów endometrium jest odróżnienie hiperplazji od stanu przedrakowego i raka. Ponieważ powszechnie stosowana klasyfikacja WHO rozrostów błony śluzowej trzonu macicy nie zawsze dzieli pacjentki na jednorodne grupy o tym samym rokowaniu, powstała alternatywna klasyfikacja przydatna klinicznie, wyróżniająca łagodny rozrost endometrium, upoważniający do leczenia hormonalnego, i śródnabłonkową neoplazję endometrium (EIN), która jest stanem przedrakowym i może być leczona hormonalnie i operacyjnie. Biomarkerem klonu komórek o charakterze przedrakowym może być produkt genu supresorowego PTEN. W części przypadków, celem obiektywizacji interpretacji obrazu mikroskopowego, badanie histopatologiczne można poszerzyć o immunohistochemiczną ekspresję PTEN. Z klinicznego punktu widzenia istotne jest, iż podział EIN ma implikacje kliniczne. Dzieli on chorych na grupy w zależności od rokowania i ryzyka rozwoju raka oraz determinuje metodę leczenia. Nieodzowny warunek prawidłowej diagnostyki histopatologicznej rozrostów błony śluzowej trzonu macicy stanowi współpraca między patologiem i ginekologiem. Dane kliniczne dotyczące wieku pacjentki, daty ostatniej miesiączki i stanu hormonalnego mają istotny wpływ na interpretację obrazu mikroskopowego biopsji endometrialnej.

rozrost endometrium, stany przedrakowe endometrium, krwawienia z jamy macicy, wewnątrznabłonkowa neoplazja endometrium (EIN), wewnątrznabłonkowy rak endometrium (EIC)