Cel pracy: Celem pracy była ocena wyników radioterapii nawrotów miejscowych raka błony śluzowej macicy po pierwotnym leczeniu operacyjnym i brachyterapii dopochwowej. Materiał i metody: Przedmiotem analizy było 41 chorych z nawrotem miejscowym raka błony śluzowej macicy, który rozpoznano i leczono w Klinice Nowotworów Narządów Płciowych Kobiecych Centrum Onkologii w Warszawie w latach 1998-2003. W leczeniu nawrotów stosowano teleradioterapię na obszar miednicy małej w średniej dawce 46 Gy, w części przypadków brachyterapię dopochwową w dawce 40-45 Gy na głębokości 5 mm od powierzchni ściany pochwy. Okres obserwacji po zakończeniu leczenia nawrotów wynosił od 4 do 60 miesięcy (mediana 19 miesięcy). Metodą Kaplana-Meiera wyznaczono krzywą przeżycia analizowanej grupy chorych. Posługując się testem log-rank, oceniono wpływ wybranych czynników prognostycznych na przeżycia: czasu wystąpienia nawrotu od zakończenia leczenia pierwotnego oraz lokalizacji nawrotu. Wyniki: Obliczone metodą Kaplana-Meiera prawdopodobieństwo 3-letniego przeżycia wynosiło 0,33, a 5-letniego – 0,21. W analizie czynników prognostycznych na przeżycia zarówno lokalizacja nawrotu, jak i czas od zakończenia leczenia pierwotnego były znamienne statystyczne. Ryzyko zgonu było znamiennie wyższe u chorych z pozapochwowym szerzeniem się nowotworu oraz przy czasie wystąpienia nawrotu krótszym niż jeden rok (współczynnik ryzyka odpowiednio 1,40 i 1,44, 95% przedział ufności). Wnioski: Wyniki analizy obserwacji 41 kobiet z nawrotem miejscowym raka błony śluzowej macicy potwierdziły poważne rokowanie w tej grupie chorych. Wskazują na pilną potrzebę identyfikacji istotnych czynników prognostycznych wpływających na wybór leczenia uzupełniającego po pierwotnym leczeniu operacyjnym, co pozwoliłoby zmniejszyć częstość występowania nawrotów. Nadal istnieje konieczność poszukiwań skuteczniejszych metod diagnostyki i terapii wznów raka błony śluzowej macicy.