Współczesne leczenie chorych na raka trzonu macicy (RTM) polega na kojarzeniu metod leczenia, wśród których chirurgia ma znaczenie pierwszoplanowe. Radioterapia może być stosowana jako metoda samodzielna lub w skojarzeniu z chirurgią. Samodzielną radioterapię stosuje się w przypadkach przeciwwskazań do leczenia chirurgicznego. W radioterapii w zależności od sytuacji klinicznych stosuje się brachyterapię i/lub napromienianie wiązkami z zewnątrz. W brachyterapii stosowane są izotopy cezu (Cs-137) o niskiej i średniej mocy dawki (LDR/MDR) oraz irydu (Ir-192) o wysokiej mocy dawki (HDR). Dawki całkowite z teleterapii to 45-50,4 Gy frakcjonowane po 1,8-2,0 Gy na obszar miednicy. W przypadku zajęcia węzłów chłonnych okołoaortalnych stosuje się dawki 45 Gy frakcjonowane 1,5 do 1,8 Gy. Przy zajętych makroskopowo węzłach chłonnych w badaniu KT dawki podwyższa się do 60-64 Gy. W brachyterapii dawki całkowite przy zastosowaniu Cs-137 wynoszą 40-45 Gy, a przy stosowaniu źródeł irydowych (HDR) – 20-24 Gy w 4-6 frakcjach w odstępach tygodniowych. Współcześnie rzadko kojarzy się w leczeniu uzupełniającym brachyterapię z teleterapią, gdyż połączenie obu metod nie poprawia wyników leczenia, natomiast generuje wyższy odsetek późnych powikłań.