W pracy analizowano przydatność oznaczania SCC z innymi markerami nowotworowymi i cytokinami w surowicy krwi chorych na raka szyjki macicy. Analizując zależność pomiędzy stężeniami badanych markerów nowotworowych i cytokin a typem histopatologicznym, stwierdzono, że stężenia CA 125 były istotnie wyższe u chorych na gruczołowego raka szyjki macicy. Ponadto wykazano, że u chorych na gruczołowego raka szyjki macicy oznaczanie stężeń CA 125 ma większą przydatność diagnostyczną niż oznaczenia CEA, który uznawany jest za standardowy marker dla tego nowotworu. Stwierdzono również, że oznaczanie IL-6 z SCC u chorych na raka szyjki macicy, niezależnie od typu histopatologicznego, zwiększa czułość diagnostyczną, co ma szczególne znaczenie we wczesnych stopniach zaawansowania klinicznego i może być przydatne do monitorowania wyników leczenia. Omówiono także możliwość wykorzystania markerów obrotu kostnego po leczeniu onkologicznym, które jest często przyczyną licznych powikłań, między innymi takich jak osteoporoza. W chwili obecnej panel markerów nowotworowych został poszerzony o markery obrotu kostnego, które mogą być przydatne w ocenie skuteczności leczenia osteoporozy. Od niedawna stosowane markery obrotu kostnego umożliwiają ocenę skuteczności leczenia w znacznie krótszym czasie niż metody densytometryczne. Do najczęściej wykorzystywanych markerów należą: osteokalcyna, PINP i Ctx. Wyniki naszych wstępnych badań sugerują jednak, że największą przydatność ma oznaczanie stężeń PINP.