Wstęp: Radioterapia odgrywa bardzo ważną rolę w leczeniu nowotworów ginekologicznych. Zwykle stosuje się połączenie napromieniania z pól zewnętrznych z brachyterapią. Teleterapia powoduje zmniejszenie objętości guza i tym samym stwarza warunki do brachyterapii. Poprawa geometrii guza zapewnia optymalny rozkład dawki z brachyterapii. W przypadku nieuzyskania odpowiednich warunków do brachyterapii kontynuowane jest napromienianie z pól zewnętrznych ograniczonych do obszaru wyłącznie narządu rodnego z guzem nowotworowym. Cel pracy: Porównanie wyników leczenia zaawansowanego raka szyjki macicy w zależności od zastosowanych metod radioterapii (tylko teleradioterapia vs tele- i brachyterapia) oraz analiza czynników wpływających na przeżycia. Materiał i metoda: Analizą objęto 387 chorych na raka szyjki macicy w IIIB stopniu zaawansowania leczonych napromienianiem w Klinice Nowotworów Narządów Płciowych Kobiecych w Warszawie. Wszystkie pacjentki w pierwszym etapie leczenia napromieniane były z pól zewnętrznych do dawki 44-50 Gy. Brachyterapię przeprowadzono u 246 (64%) kobiet. Podano dawkę 45 Gy na punkt A. U pozostałych 141 (36%) kobiet kontynuowano napromienianie z pól zewnętrznych zmniejszone do dawki całkowitej 54-62 Gy. Wyniki: Znamiennie gorsze przeżycia uzyskano w grupie chorych, które napromieniane były jedynie wiązkami z zewnątrz bez brachyterapii. Pięcioletnie przeżycia wynosiły odpowiednio 31% i 56%. Ponadto czynnikami znamiennie wpływającymi na przeżycia okazały się: dawka całkowita (p=0,00285), wielkość guza (p=0,00594), poziom hemoglobiny (p=0,00042), stan ogólny chorych (p=0,045) oraz obciążenia chorobą wieńcową (p=0,034). Wnioski: Na wyniki leczenia napromienianiem raka szyjki macicy decydujący wpływ ma dawka całkowita. U chorych, u których brak jest warunków do brachyterapii, należy dążyć do podwyższania dawki z wykorzystaniem radioterapii konformalnej do wartości na poziomie akceptowalnym dla ryzyka późnych powikłań popromiennych.