Celem pracy było porównanie tolerancji leczenia uzupełniającego z zastosowaniem cisplatyny z cyklofosfamidem (PC) lub cisplatyny z paklitakselem (TP) u chorych na raka jajnika w stopniu IIIC. Materiał i metody: Retrospektywne badanie obejmowało 145 chorych leczonych w Klinice Ginekologii Akademii Medycznej w Gdańsku. U wszystkich pacjentek wykonano pierwotnie zabieg operacyjny, a następnie zastosowano uzupełniającą chemioterapię w postaci 6 cykli cisplatyny (75 mg/m² i.v.) z cyklofosfamidem (750 mg/m² i.v.) – 83 chore lub 6 cykli cisplatyny (75 mg/m² i.v.) z paklitakselem (135 mg/m² c.i.v.) – 62 chore, co 21 dni w latach 1999-2001. Objawy niepożądane oceniono, stosując Skalę Toksyczności WHO. Wyniki: Częstość występowania oraz nasilenie neutropenii, anemii, małopłytkowości i zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego były podobne w obu grupach. Stopnie 3. i 4. anemii oraz 2. i 3. osłabienia występowały częściej w grupie leczonych schematem TP. Obserwowano dużo większe nasilenie neuropatii obwodowej u pacjentek leczonych schematem TP w porównaniu z leczonymi PC (32% vs 1,2%). Redukcje dawek chemioterapii oraz wydłużenie okresu pomiędzy cyklami stosowano u 16% leczonych schematem PC i u 27% leczonych schematem TP. Leczenie zostało przerwane u 4 chorych – jednej w grupie PC i trzech w grupie TP. Miał miejsce jeden zgon w trakcie leczenia schematem PC z powodu uszkodzenia szpiku i jednoczesnej progresji choroby. Wnioski: Schemat TP był połączony z większą częstością anemii i neurotoksyczności obwodowej. W schemacie tym częściej stosowano redukcje dawki i odroczenia kolejnych kursów.